Historie van de uitvaart
Uitvaart in De wereld
Europa
De dood is zo oud als het leven en uitvaart en begraven dus ook. Iedere cultuur heeft zijn eigen gebruiken en rituelen. In Europa was lijkverbranding eerst het meest gebruikelijk en later begraven.
Crematie
Tot de zevende eeuw was lijkverbranding de meest gebruikelijke wijze om om te gaan met de doden. Na de reformatie werden er steeds meer mensen begraven in plaats van gecremeerd. In 785 stelde Karel de Grote een verbod in op het verbranden van de doden. Het duurde een aantal eeuwen voordat het heidense gebruik grotendeels was verdwenen. Pas in de dertiende eeuw werd er nauwelijks meer gecremeerd. In Nederland is het pas sinds 1955 legaal.
Begraven in de kerk
In de middeleeuwen werden doden begraven in en rondom de kerk. De plaatsen in de buurt van de heiligste plek van de kerk, het altaar, waren geliefd, want deze brachten de dode zo dicht mogelijk bij God. Deze dure plaatsen waren echter alleen voor de rijken weggelegd. De graven bevonden zich onder de kerkvloer en waren niet altijd even goed afgesloten. Hierdoor hing er vaak een stinkende lijkenlucht in de kerk en omgeving.
Begraven buiten de kerk
In 1804 verbood Napoleon kerkbegrafenissen in Frankrijk en Nederland volgde een paar jaar later. Kerkbegrafenissen bleken echter erg sterk te zijn geworteld in de Nederlandse cultuur, daarom werd in 1813 het officiële verbod weer ongedaan gemaakt. In 1829 stelde Willem I alsnog opnieuw een verbod in om in de kerk te worden begraven. Vanwege ruimtegebruik en hygiëne moesten nieuwe begraafplaatsen voortaan buiten de stad komen te liggen.
